 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
У рукох поўна кніжак. Пятнаццаць мне лет.
Цягнік мяне шпарка адносіць
праз ўзорныя нівы далей і далей
над воды бліскучыя Росі.
Ўжо коні чакаюць. Імкнемся празь лес.
Гэй, думы, дзявочыя думы!
Пачаў вецер ўзбураны дзіка шалець
і ноч неразгадную глуміць.
Мо' сёстры русалкі, таёмны лясун
мне песьняў старых адгалосы
і дзіўныя казкі калісь прынясуць
ў чужыну з радзімых палосаў?
Яшчэ толькі крыху, яшчэ толькі міг –
хваль любых пачуецца гоман,
і ў Горадзень быстра ускочыць цягнік,
над сінню расьцягнуты Нёмна.
Здароў, мілы браце! – Чаго пасумнеў?
Стогн з хвалямі ўдаль адганяеш?
Нічога, мой ясны – няволя міне,
як Божая кара мінае.
Дні новыя прыйдуць. Спаткаем мы іх
зь вялікай, адданаю ласкай,
адвечнаю песьняй з курганаў старых,
малітвай з царквы Калажанскай.
У сэрцы збалелым прытоены крык:
бывай, стары бор кучаравы!
Далей і далей ў ноч адносіць цягнік
над хвалі нязнанай Вэлтавы.
Чаму гэтак вецер гучыць ля акна?
Ці песьня з радзімых палосак,
ці водгульле бору, што ў ноч застагнаў,
сум Нёмнавых хваляў даносіць?
Бег плаўны Вэлтавы, лес вежаў стрункіх...
Таму край ваш сэрцу ўжо мілы,
што госцьмі былі тут ў старыя вякі
Сапегі, князі Радзівілы.
Каб розум, каб веду сваю паглыбіць,
з навукі гарачаю смагай
свой кідалі Нёман і хвалі Дзьвіны –
да чэшскай сьпяшаліся Прагі.
Дзе ў камень закута старая краса –
калісь тут на славу Айчыне
крывіцкія кнігі начамі пісаў
вялікі Францішак Скарына.
Ня гоман навокал няветлівых сэрц
к людзям, што ня маюць дзяржавы,
я чую, чаго не ўзяла нават сьмерць –
сьляды нашай даўняе славы.
Гляджу і гляджу, як па рэйках стрункіх
у бок майго роднага Краю,
як ластаўкі, ймкнуцца у даль цягнікі...
Чаргі сваёй сэрцам чакаю.
Над Нёмнам, дзе птушкамі думы мае
блукаюць у ночы бяссоннай,
туды, дзе Дзьвіна аб Рагнедзе пяе,
дзе тужыць Дняпро неўгамонны.
Туды, дзе Няміга старая плыла,
дзе бой прагрымеў ня раз слаўны,
дзе песьня крывіцкая горда гула
і плач далятаў Яраслаўны.
Хай сум ападзе мой на вашае дно,
радзімыя, слаўныя рэкі!
А дні з вашай хваляй сальюцца ў адно
навекі, навекі, навекі...
1942
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
